Nie mogłam się doczekać tej książki, każdy bowiem z kolei tom, to gwarantowane salwy śmiechu, nowa przygoda i nowe szalone pomysły czwórki przyjaciół.
“Widmo Pana Stopka” to już siódma część perypetii Mai i jej kolegów z czwartej klasy. Tym razem, nie wiadomo, z jakiego powodu, miejsce Pana Stopka zajmuje nowa… Pani Stopek. K woli wyjaśnienia, Pan Stopek to osoba, która pomaga dzieciom przechodzić przez ulicę. Maja, Franek, Zosia i Marysia postanawiają dowiedzieć się, skąd ta nagła zmiana i gdzie podział się “stary” Pan Stopek. Został porwany? Wyjechał do Rzymu? Umarł? Tymczasem na szkolnym boisku, za stara szopą, ukazuje się dzieciom dziwaczna mgławicowa chmura, a przecież wszyscy wiedzą, że owa szopa to NAJSTRASZNIEJSZE miejsce na całym terenie szkoły.
str. 61 – “Franek zerknął na mnie niepewnie, bo dla każdego było jasne, że stara szopa na rowery jest bezsprzecznie NAJSTRASZNIEJSZYM obiektem na boisku. Przyprawia nas o gęsią skórkę”.
W dodatku później przyjaciele dostrzegają płynącą w powietrzu tyczkę Pana Stopka, która przyprawia ich o dreszcze i wspólnie dochodzą do wniosku, że ów zaginiony z całą pewnością jest widmem i właśnie wrócił, by ich wszystkich dopaść.
Pozostaje tylko pytanie: dlaczego?
W dodatku Maja ma stale zimne stopy, mimo noszenia rajstop. Czy to sprawka ducha? Cóż, dzieciom nie pozostaje nic innego, jak wypytanie o wszystko wszechwiedzących sekretarek, co wcale nie jest takie proste, bo jak wszyscy w szkole wiedzą, niemiłych sekretarek nigdy nie poucza nawet sam pan dyrektor.
str. 28 – “Sekretarka wychyliła się jeszcze bardziej i zauważyłam pod jej brodą długi, ciemny włos, co było raczej dziwne, ponieważ była kobietą, a włos był pojedynczy i nie rozumiałam, skąd się tam wziął ani dlaczego nie został wyrwany”.
Cała historia obfituje w zabawny humor sytuacyjny, w liczne gagi, śmieszne dialogi i masę absurdalnych nieraz scen, które stają się udziałem dzieci w wyniku częstych nieporozumień. Książki Pameli Butchart to bomby energetyczne i kiedy już się zaczęło czytać, ciężko jest przerwać bez dotarcia do końca. Dlatego też przeczytanie “Widma Pana Stopka” zajęło mi raptem niecałe dwie godziny. Każde dziecko, które sięgnie po książeczki Butchart, z pewnością będzie się świetnie bawiło w trakcie czytania i przeżywania perypetii Mai. Zwłaszcza, że książka podszyta jest takim specyficznym dreszczykiem, który dzieciom na ogół bardzo się podoba i który sprawia, że książka jest nie tylko ciekawsza, ale również bardziej intrygująca, a młodzi czytelnicy przecież uwielbiają zagadki. A te, w których pojawiają się widma, duchy i zjawy, to idealne trafienie w punkt.
Dlatego też razem z bohaterami będziemy usiłowali wydedukować, co takiego naprawdę stało się z Panem Stopkiem i gdzie ów Pan przesiadywał, gdy akurat nie stał przy przejściu dla pieszych.
Warto rzec również słówko na temat samego wydania, bo choć w książce nie ma kolorowych, pięknych ilustracji, to książka wydana jest prześwietnie. Podobnie, jak inne tomy, zawiera masę prostych rysunków autorstwa Thomasa Flinthama, zabawnych, z humorem, w dodatku są one niemalże na każdej stronie. Do tego wiele słów w tekście pisanych jest wersalikami, a wielu fragmentom nie brakuje ozdobników i arabesek w postaci a to chmurek, a to gwiazdek, podkreśleń i akcentów podobnych do tych, jakie stosuje się w komiksach. To niesamowicie przyciąga uwagę najmłodszych czytelników i na pewno sprawi, że dzieci będą czytać chętniej, a te, które jeszcze samodzielnie nie czytają, na pewno będą z zainteresowaniem śledzić akcję podczas czytania przez dorosłego. To jeden z przykładów – tych dobrych – jak powinna wyglądać książka dla dzieci.
Dociekliwa Maja, przebojowa i odważna Zosia, przedsiębiorczy Franek oraz delikatna i wiecznie mdlejąca Marysia – jeśli jeszcze ich nie znacie, polecam sięgnąć po książki Pameli Butchart. Na pewno nie pożałujecie czasu spędzonego z tymi specyficznymi książeczkami. Można je czytać w różnej kolejności, więc nie zaszkodzi zacząć od najnowszej. Polecam gorąco, zarówno dzieciom, jak i dorosłym, wybuchy śmiechu i doskonały humor – gwarantowane.
Za książkę dziękuję Wydawnictwu Zielona Sowa.
*cytaty pochodzą z książki
Bywają takie książki, w których akcję i klimat trzeba się wciągnąć. Często musimy przeczytać dwa, trzy rozdziały, by w ogóle nabrać ochoty na dalszą lekturę. Trafiałam już też na takie, które tak skutecznie od samego początku mnie zniechęcały, że nie byłam w stanie ich ukończyć. Zdarzają się jednak również takie perełki, które od pierwszych zdań czytelnika pochłaniają, a ten wsiąka w ich atmosferę, przeżywa wszystko wraz z głównym bohaterem i ze wszystkich sił pragnie, by mu się powiodło. Taką właśnie książką jest “O chłopcu, który pływał z piraniami”.
Noah Bayleywater ma osiem lat. W jego rodzinnym domu dzieje się coś, co go przeraża i z czym Noah nie potrafi się uporać: jego mama bardzo choruje. Chłopiec myśli, że jeśli ucieknie w świat i znajdzie się z dala od problemów, wszystko zniknie, a on sam przestanie się bać. Chłopiec wyrusza przed świtem, jeszcze po ciemku, skradając się cichutko do furtki. Wędrując przed siebie przemierza wioski i maleńkie miasteczka, aż w końcu dociera do miejsca bardzo niezwykłego, w którym poznaje pewnego starca.
Nie wiem, czy w dzisiejszych czasach jest na świecie ktoś, kto przynajmniej choćby nie słyszał gdzieś, kiedyś, o Minecrafcie. Jeśli są tacy ludzie, to pewnie nieliczni. Ci, co słyszeli, orientują się, że chodzi o grę. Większość z tych natomiast wie, że owa gra opiera się na budowaniu z bloków oraz przetrwaniu. Reszta ludzi gra w Minecrafta.
Holly Webb to zdecydowanie jedna z ulubionych autorek mojej córki. Staramy się czytać wszystko tej autorki, co ukazuje się w Polsce, ale przed nami jeszcze mnóstwo pozycji, z czego obie się cieszymy, choć na półce oko cieszy już całkiem spory zbiorek.
