Mocny i mroczny thriller, w którym już po pierwszym rozdziale nasuwa nam się skojarzenie z serią filmów “Piła”.
Główna bohaterka, Helen Grace, policjantka, kieruje dochodzeniem w sprawie dziwnych porwań. Porywacz prowadzi z ofiarami oraz z samą Grace specyficzną grę, w której stawką jest ludzkie życie. Porywa pary ludzi, zamyka ich w opuszczonych i na ogół już zapomnianych miejscach, po czym zostawia ich samych na wiele dni. Tuż obok nich kładzie dwie rzeczy: pistolet i telefon komórkowy. W telefonie porwani odnajdują wiadomość tekstową. Broń zawiera jedną kulę. Oni sami mogą wybrać, dla kogo ową kulę przeznaczą. Dla jednej z porwanych osób przeznaczona jest kula, dla drugiej wolność, kiedy tylko zginie ta pierwsza.
Ludzie, zamknięci w nieludzkich warunkach, bez jedzenia, wody, bez możliwości skorzystania z toalety czy choćby umycia rąk, po kilku dniach zaczynają wariować. Po takim czasie dociera już do nich, że żadna pomoc nie nadejdzie, a jedyna alternatywą dla tkwienia w zamknięciu, jest zastosowanie się do ultimatum postawionego przez porywacza. Leżący pomiędzy nimi pistolet zaczyna być jak drzazga pod paznokciem. Każde z nich o nim myśli. Każde z nich unika patrzenia na niego. Każde zastanawia się, co by było, gdyby. Świadomość, że tam leży, jest nie do zniesienia. I wtedy z głodu, pragnienia, od smrodu ekskrementów, brudu, strachu i samotności, rodzi się szaleństwo. Do głowy wkradają się pytania. A może jednak użyć broni? Może zakończyć to cierpienie? Lepiej strzelić do siebie, czy do tego drugiego? Gdzie szukać do tego odwagi? Chyba tylko w tym szaleństwie… A co potem? Zabicie człowieka nie przychodzi przecież ot, tak, zwyczajnie. I nie odchodzi. Pamięć o tym tkwi w umyśle i drąży, dręczy, psychicznie zabija.
Bo nie wspomniałam jeszcze o jednej rzeczy.
Porwane pary to nie obcy sobie ludzie z ulicy. Pary są ze sobą zawsze w jakiś sposób związane. To dziewczyna i chłopak, bliscy przyjaciele, koledzy z pracy, matka i córka.
Czy trudniej rozważać zabicie kogoś, kiedy łączą nas z nim jakieś ciepłe uczucia? Bliskość? Przyjaźń? Miłość? Kiedy musimy wybierać: on albo ja?
Helen usiłuje dociec, czym kieruje się porywacz wybierając swoje kolejne ofiary. Pozornie nie mają one ze sobą nic wspólnego. Nie są też bogaci, popularni, nie znają się między sobą.
Książka podzielona jest na niedługie rozdziały (001/117, 002/117), gdzie widzimy cały czas postęp akcji i ile rozdziałów zostało nam do końca. Styl autora wydawał mi się chwilami dość ciężki, ale książkę czyta się szybko, mnie zajęła jakieś pięć, sześć godzin. Brutalna, dosadna i okrutna, trzyma czytelnika cały czas w napięciu, a akcja nie zwalnia nawet na chwilę.
Autor pokazuje, co dzieje się z ludzką psychiką w obliczu śmiertelnego zagrożenia, głodu, pragnienia, bólu, fizjologicznego upodlenia. I jakie zmiany zachodzą w człowieku, kiedy można wyrwać się z takiego więzienia, ale kosztem złamania wszystkich zasad, w jakie dotychczas wierzyliśmy. I dodatkowo jeszcze paru innych, o których istnieniu dowiadujemy się dopiero w zetknięciu się z najsilniejszym strachem, jaki tylko możemy sobie wyobrazić.
Jak wspomniałam, niekiedy powieść jest ciężka, chwilami mamy tu też do czynienia ze zbyt rozwlekłymi opisami i lekkim chaosem. Są to jednak tylko krótkie fragmenty, które nie rzutują zupełnie na całość i nie psują przyjemności z lektury. Tutaj cały czas coś się dzieje, więc nie zdążymy się znużyć dłuższym opisem. Autor zresztą nie pozostawia czytelnikowi czasu i miejsca na nudę. Autor umiejętnie wplata w akcję prywatne sprawy policjantów uczestniczących w śledztwie. Bo poza Helen Grace, spotkamy w powieści również jej kolegów i koleżanki po fachu. Sam proces odkrywania tożsamości porywacza zaskakuje, choć wielu rzeczy można się w trakcie czytania domyślić. Finał mimo to jest również zaskakujący i ciekawy.
“Ene, due, śmierć” to pierwsza książka z cyklu thrillerów z Helen Grace. Kolejna, pt.: “Powiedz panno gdzie ty śpisz” ukaże się na polskim rynku wydawniczym na jesieni tego roku. Polecam fanom thrillera i powieści sensacyjnych z policjantami w roli głównej.
