Tag Archives: cykl: Dzieci Dwóch Światów

“Śpiący rycerze” Agnieszka Fulińska Aleksandra Klęczar

“Ktokolwiek zbłądzi w dawnych Słowian góry,
Gdzie w splotach sennych Żmij leży,
Temu płomienny blask rozświetli chmury,
Skrytych on spotka rycerzy (…)”.

Całkiem niedawno zachwalałam Wam nową serię dla młodzieży pt.: “Dzieci dwóch światów”. Pierwszy tom serii, “Mysia Wieża” bardzo mi się spodobał i chętnie sięgnęłam po drugą część pt.: “Śpiący rycerze”. Powieść czaruje na pierwszy rzut oka przede wszystkim okładką – naprawdę niezmiernie trudno byłoby przejść obok niej obojętnie w księgarni, niezależnie od jej typu: stacjonarnej czy internetowej.

Tym razem Hanka i Igor poznają Tatry i Podhale. Wraz z nowymi kolegami ruszają na przygodę w czasie zimowych ferii, kiedy ojciec Igora organizuje obóz dla młodzieży pod patronatem mistrza Twardowskiego. Na ów obóz przyjeżdżają również inne dzieci, a niektóre z nich także należą do dwóch światów, choć jeszcze o tym nie wiedzą. Guślarze zdradzają dzieciom, że czeka ich nowe zadanie: muszą odszukać pewien klejnot, jednak jest to misja niezwykle trudna i niebezpieczna. Klejnot został ukryty na jednym z tatrzańskich szczytów, a wszędzie leży mnóstwo śniegu. Jakby tego było mało, zaginął gdzieś mistrz Twardowski i nikt nie ma pojęcia, gdzie się podział. Jego kogut bardzo się tym niepokoi i ciągle chodzi zdenerwowany. I tu pojawia się kluczowe pytanie: czy legendarni śpiący rycerze spod Giewontu będą mogli wesprzeć dzieci w poszukiwaniach klejnotu?

str. 82 – “Losy was wszystkich dobrze się odmienią,
Gdy martwy kamień rozbłyśnie czerwienią”.

No i co z mistrzem Twardowskim? I czy Popiel wraz z Dragomirą nie kręcą się przypadkiem gdzieś w pobliżu? Przed naszymi bohaterami nie lada wyzwanie i wciągająca przygoda, a wszystko to na tle majestatycznych, cudownie ośnieżonych, klimatycznych polskich Tatr.

Największym i najpiękniejszym plusem tej serii książek jest wątek słowiańskich legend i wierzeń oraz plejada postaci z nimi związanych. Na polskim rynku mamy bardzo niewiele powieści o tej tematyce, a przecież to właśnie polskie legendy, słowiańskie wierzenia, pogańscy bogowie to coś, na czym wyrosła słowiańska kultura. A trzeba wiedzieć, że pogańskie korzenie mogą się poszczycić wieloma bardzo ciekawymi legendami. I dzięki temu książki te to pozycje nie tylko dla młodzieży, ale również dla nieco starszych dzieci. Myślę, że też dla wielu dorosłych, zainteresowanych daną tematyką. Bohaterom nieustannie towarzyszy napięta atmosfera, a znani z poprzedniego tomu Popiel i Dragomira zostawili po sobie wyraźne i niezatarte piętno. Hankę ciągle prześladuje w głowie wredny głos Dragomiry, dokucza jej blizna po ranie na ręce, a wspomnienie lodowatych, niebieskich oczu wiedźmy, nie daje dziewczynie spokoju. Wszystko to ją przeraża.

str. 101 – “Podniosłam wzrok na śnieżynki wirujące na tle cichego, szarego nieba.
I wtedy ją zobaczyłam.
Kłęby śniegu nad dachem ułożyły się nagle w zarys postaci – wśród płatków ujrzałam tańczącą dziewczynę. Wokół jej bladej twarzy wirowały długie pasma białych włosów, a oczy połyskiwały jak okruchy lodu. Zjawa otworzyła sine usta, a jej głos brzmiał jak zawodzenie zimowego wiatru”.

Również Igor czuje się zagubiony. Usilnie stara się zachować twarz, usiłuje być dzielny, chwilami więc udaje, że wszystko jest w porządku, ale wydarzenia, które właśnie mają miejsce sprawiają, że również on się boi.

str. 207 – “(…) śniło mi się, że śnieg i lód wpychają mi się do ust, uniemożliwiając oddychanie, że blokują ruchy, że grzebią mnie na zawsze w kamienno-lodowym rumowisku do wtóru upiornego dźwięku skrzypiec z naszego seansu”.

W “Śpiących rycerzach” nie brakuje tajemniczego, nierzadko mrocznego klimatu, dusznego, który sprawia, że wstrzymujemy oddech. Nie brakuje tu pełnych grozy chwil, pojawia się nawet seans spirytystyczny. I, co bardzo mi się spodobało: w książce pojawiła się bajka opowiedziana w góralskiej gwarze – gratka dla każdego czytelnika. Sekrety, tajemnice, ciężka atmosfera, ciekawi bohaterowie – to wszystko składa się na bardzo interesującą historię osadzoną w czasach współczesnych i na tle słowiańskich wierzeń. Jest to coś zupełnie nowego, jeśli chodzi o polski rynek. Magiczna opowieść w naszych rodzimych realiach, gdzie współczesność splata się z magią i sięga daleko w głąb pogańskich legend.

str. 33 – “Dom państwa Malików był… dziwaczny. Duży. Stary. Zakurzony. Pełen podniszczonych mebli, koronkowych firanek i serwetek haftowanych krzyżykami – no i książek leżących w stosikach, stojących na półkach, piętrzących się na meblach i parapetach. Było tam nawet pianino!”.

Serię polecam głównie młodzieży, ale także rodzicom i trochę starszym dzieciom do czytania wspólnie. Książki warto czytać po kolei, by zachować chronologię wydarzeń.

Za powieść bardzo dziękuję Wydawnictwu Galeria Książki.

*cytaty pochodzą z książki

“Mysia Wieża” Agnieszka Fulińska, Aleksandra Klęczar

Fantastyczna, wiosenna okładka od razu przykuła mój wzrok. Pełna zieleni, tajemnicza, klimatyczna z wyłaniającą się spomiędzy drzew wieżą. I jeszcze te bajeczne chmury…

Przyznaję, że zwróciłam na tę książkę uwagę właśnie ze względu na okładkę. Dopiero potem zainteresowałam się opisem wydawcy w sieci i blurbem z tyłu książki. A ponieważ także one mocno mnie zaintrygowały, wiedziałam, że obowiązkowo muszę ją przeczytać.

Powieść kierowana jest do starszych dzieci, a jej bohaterami są Igor i Hania, którzy spotykają się latem na wakacjach, nad Gopłem. Igor właśnie skończył szóstą klasę i wraz z ojcem udał się na wykopaliska. Tata Igora, archeolog, specjalista od Słowian, pracuje nad czymś okrutnie ważnym, a Igor trochę się nudzi. Hania, wysportowana, krótko ostrzyżona, wysoko i nieco obcesowa, zupełnie niespodziewanie wciąga chłopca w nieoczekiwaną przygodę. Igor nawet nie marzył o podobnych emocjach w tym zalesionym zakątku pod Kruszwicą. Kiedy w dodatku ratuje z opresji tonącego szczura, a ten odzywa się do niego ludzkim głosem, chłopiec omal nie mdleje z wrażenia.

Gadające szczury, myszy, starodawni wojowie, wieszczki, guślarze, a nawet czarodzieje i duchy oraz pewne specyficzne licho są w tej powieści na porządku dziennym. Do tego wszystko okraszone sympatycznym, lekkim humorem i rozgrywające się na tle starych, słowiańskich wierzeń. Do tego sekrety i tajemnice: któż ich nie lubi?

str. 50 – “Oto wznosi się przed wami złowieszczy kształt Mysiej Wieży (…). Wyobraźcie sobie ciemną, burzową noc wiele stuleci temu… Zły król kryje się w komnacie na samym szczycie tej wieży, po tym jak otruł swoich swoich stryjów. Czekał, aż wszyscy poumierają w męczarniach…”.

Jak się pewnie domyślacie, coś z tym wszystkim wspólnego będzie miał król Popiel… Owszem, ale niczego więcej Wam nie zdradzę, by nie spoilerować i nie psuć Wam zabawy.

Udziałem Igora i Hanki będzie wiele niezwykłych przygód, a postaci, które pojawią się w opowieści nie tylko tej dwójce wydadzą się niesamowite.

Książka pisana jest w pierwszej osobie, przy czym raz wydarzenia opisywane są z punktu widzenia Igora, a kolejny z perspektywy Hani. Każdy rozdział opatrzony jest imieniem bohatera, który będzie jego narratorem oraz osobnym tytułem.

Zagadki, tajemnice, starodawni królowie, bohaterowie i dzielni wojowie to ogromny plus tej historii. Baśniowy klimat sprawia, że powieść czyta się szybko i bardzo przyjemnie. Do tego owa baśniowość została osadzona w czasach współczesnych, więc nie przysporzy problemów z odbiorem młodym czytelnikom. Igor i Hanka to zwykłe dzieciaki, jakich wokół jest mnóstwo. To pozwoli czytającym dzieciom bez trudności utożsamić się z bohaterami i mocniej wczuć w atmosferę powieści. Wszechobecna przeszłość, słowiańska, bliska zarówno nam, jak i naszym protoplastom, zmobilizuje być może młodych odbiorców do sięgnięcia po inne lektury o podobnej tematyce i zainteresuje dzieci korzeniami i wierzeniami Słowian. Myślę, że warto, bo pośród słowiańskich podań i legend, jest naprawdę bardzo wiele interesujących i niecodziennych historii.

Minusem książki są występujące co jakiś czas, zbyt długie dialogi, czasem też powieść bywa przegadana, bywa, że bohaterowie nad czymś zbyt długo rozmyślają. Dzieci nie lubią takich sytuacji i co niektóre, mniej cierpliwe, mogą się takimi przedłużeniami znudzić. Są to jednak tylko fragmenty, w dodatku rekompensowane nasza rodzimą mitologią i pogańskimi wierzeniami, które ja osobiście bardzo lubię.

Dzieciom na pewno się spodoba, ale uprzedzam, że nie jest to powieść dla maluchów: dla nich będzie za poważna, zbyt długa i zbyt skomplikowana. To historia dla odbiorcy powyżej dwunastu lat. I dla dorosłych. Zwłaszcza dla tych, którzy uwielbiają przygodę, Słowian, polskie krajobrazy, groty i jaskinie.

str. 202 – “Wiedziałem, że jestem w grocie: tuż przede mną wznosiło się ocembrowanie studni. Otwarłem oczy i spostrzegłem, że dziś wygląda inaczej. Przed sobą miałem bramę. Z kamiennym obramowaniem i czymś w rodzaju tarczy herbowej na samej górze”.

Mimo swoich 450 stron książkę czyta się szybko. Fabuła została poprowadzona ciekawie i sprawnie. To dobra lektura dla dzieci, dla dorosłych, ale również do czytania wspólnie. Bardzo serdecznie polecam.

Warto jeszcze na koniec wspomnieć, że “Mysia Wieża” to dopiero pierwszy tom cyklu “Dzieci Dwóch Światów”, a więc emocji będzie wkrótce jeszcze więcej.

Za książkę bardzo dziękuję serwisowi jakkupowac.pl


*cytaty pochodzą z książki

Copyright © 2024. Powered by WordPress & Romangie Theme.