W przerwie pomiędzy jednym a drugim thrillerem, ewentualnie kryminałem, sięgam czasem po coś zupełnie odmiennego. Tym razem była to powieść obyczajowa Caren Lissner pt.: “Druga runda”.
W wieku dwudziestu dziewięciu lat Gertie została nagle wdową. Zupełnie niespodziewanie i brutalnie życie odebrało jej męża, który zginął w wypadku samochodowym. Gert nieoczekiwanie dołącza do grona swoich przyjaciółek singielek i z przerażeniem myśli o randkowaniu z innymi mężczyznami. Przede wszystkim, czy to wypada? Jednak od śmierci Marka minęło już półtora roku i czas najwyższy, by dziewczyna wreszcie wyszła do ludzi. Samotność ją przygnębia, ale jednocześnie Gertie nie wie właściwie, jak zacząć.
str. 25 – “Jakże ciężko jest kogoś pokochać, poznać jego nawyki i pasje, przyjąć, że spędzisz z nim resztę życia, a potem nagle wszystko to utracić”.
Sama myśl, że miałaby dokądś wyjść, spędzić czas z mężczyzną innym niż Mark, okropnie Gertie stresuje. Bo w sumie nie wiadomo, jak się ubrać, jak zachować, jak wywrzeć pierwsze dobre wrażenie. Sama randka wydaje jej się czymś z zupełnie innego świata, kompletnie nierealnym. A pomijając już lęk i stres, jakie towarzyszą Gert, gdy o tym wszystkim myśli, kobiecie przeszkadza coś jeszcze. Gert nadal bardzo mocno tęskni za Markiem. Widzi go na ulicy, w snach, porównuje z nim innych, wspomina na każdym kroku, przypomina sobie wspólne chwile. Takie momenty nie są dla niej łatwe.
str. 263 – “Gert pomyślała, że całe to gadanie o tym, że czas leczy rany, to bzdura. W życiu może się wydarzyć wiele rzeczy, które wymagają pełnej koncentracji i przez pewien dłuższy nawet czas odciągając uwagę od śmierci najbliższej osoby, ale ból pozostaje i wybucha w niespodziewanym momencie. Rocznice śmierci, urodzin, ślubu czy taka ulotka reklamująca wycieczkę statkiem są jak iskra, która doprowadza do eksplozji”.
A właściwie to kto powinien decydować o tym, kiedy kończy się żałoba? Kiedy trzeba porzucić smutek i żal? I dlaczego tak trudno jest pogodzić się ze stratą? I nawet kiedy wydaje się, że już jest w porządku, to nagle wydarza się coś, co ni stąd ni zowąd, przemienia drobny smutek w okrutną rozpacz, a z oczu wyciska morze łez.
“Druga runda” to opowieść o tym, że nawet po tak wielkiej stracie, jaka spotkała Gertie, warto iść ciągle do przodu. I choć poczucie winy towarzyszące randkowaniu po śmierci ukochanej osoby, to uczucie dość częste, warto z nim powalczyć i pomyśleć trochę o sobie. Tęsknota za bliskością, za bratnią duszą, bywa bardzo frustrująca. Rzadko kto marzy przecież o tym, by iść przez życie całkiem samotnie. Tylko czy nowy partner jest w stanie zastąpić tego, którego zabrakło? Czy zrozumie?
str. 176 – “(…) jedną z najtrudniejszych rzeczy po utracie kogoś bliskiego jest próba wyjaśnienia, ile ta osoba dla nas znaczyła. Trudno w jednej rozmowie streścić życie człowieka. Kto jest w stanie zrozumieć te niuanse i drobiazgi i kto miałby cierpliwość ich słuchać?”.
Powieść napisana jest prostym, potocznym językiem, a lekkie pióro autorki sprawia, że książkę czyta się szybko i przyjemnie. Do tego mamy tu spory druk i podział na niezbyt długie rozdziały. Wszystko to składa się na dobrze napisaną powieść obyczajową, która – mimo iż liczy sobie trzysta pięćdziesiąt stron – jest lekturą na kilka godzin czy dwa, trzy wieczory. Mnie dodatkowo urzekła okładka: ciepła, ze smakiem, jasna, taka, która od razu wzmaga tęsknotę za latem.
Sama powieść kojarzyła mi się chwilami z “Dziennikiem Bridget Jones”, a chwilami z “Seksem w wielkim mieście” – ale z serialem TV, nie z książką. Gert – podobnie jak bohaterki wspomnianej przeze mnie książki i filmu – ma przyjaciółki, które na swój sposób pomagają jej odnaleźć się w świecie nowojorskich singli. Ma też szefową, z którą układa jej się bardzo różnie, w zależności od humorów tejże. Akcja toczy się w Nowym Jorku, więc poznajemy tamtejsze knajpki, codzienność mieszkańców, ludzi w ogóle, sklepy i życie, jakie wiodą nowojorczycy.
Zdarzają się w książce momenty humorystyczne i zabawne, zdarzają się melancholijne i smutne. To taka powieść o życiu, o jego blaskach i cieniach, wreszcie o tym, jak sobie radzić w chwilach, które nas przerastają, kiedy ból nie chce odpuścić, a nasze wspomnienia tylko ten ból pogłębiają i potęgują.
Czy warto próbować ułożyć sobie życie na nowo? Po tak wielkiej stracie? Kiedy Gertie kogoś poznaje, mimo iż dręczą ją wątpliwości i nie wie, jak postąpić, to jednak uważa, że warto, bo:
str. 329 – “Strach przed samotnością jest gorszy niż bycie samotnym”.
I tego właśnie należy się trzymać. I tego właśnie bardzo chce się trzymać Gertie. Bo przecież nadal chyba zasługuje na szczęście, prawda?
“Drugą rundę” polecam miłośnikom powieści obyczajowej, którzy cenią sobie spokojną akcję, lekturę bez fajerwerków i historie wzięte prosto z życia. Tutaj właśnie taką poznacie.
Za książkę bardzo dziękuję wydawnictwu Harper Collins.
*cytaty pochodzą z książki 
