Papuzie pióro

“Krucyfiks”, “Egzekutor”, “Nocny prześladowca” – te trzy thrillery pochłonęłam z prędkością światła. Każdy z nich trzymał mocno w napięciu i ciężko było go odłożyć. Z niecierpliwością więc czekałam na “Rzeźbiarza śmierci”, którego nie dostałam ani w Matrasie, ani w Empiku. Znalazłam go dopiero na półce jednej z mniejszych księgarni i szybko kupiłam.

Miałam wobec tej książki dość duże oczekiwania i zaczęłam czytać prawie od razu. Trochę się obawiałam, że po trzech powieściach w podobnym do siebie stylu, autor nieco teraz zwolni i przystopuje z akcją. Nic bardziej mylnego. “Rzeźbiarz śmierci” nadal trzyma czytelników w napięciu, a jego klimat i zbrodnia, która porusza detektywa Huntera i jego policyjnego partnera Carlosa Garcię, być może nawet nie da Wam spać przez kilka najbliższych nocy.

Tym razem ginie starszy pan, bardzo schorowany, któremu zostało raptem kilka – może kilkanaście – tygodni życia. Martwego staruszka znajduje opiekująca się nim pielęgniarka. Morderca był wyjątkowo okrutny. Zanim ofiara zmarła, bardzo długo cierpiała. Nie to jednak najbardziej zszokowało policjantów, gdy ci przybyli na miejsce zbrodni. Najbardziej wstrząsająca była wiadomość, którą zbrodniarz zostawił dla policji – przerażająca i paskudna. Robert Hunter widział już w swym życiu niejedno ohydne zabójstwo, tym razem jednak nawet on jest mocno wstrząśnięty, zniesmaczony i poruszony. Kiedy pojawia się druga ofiara, Hunter wie już, że to z pewnością nie koniec i że musi się śpieszyć. Zostaje mu przydzielona dodatkowa śledcza, Alice Beaumont, która pomaga w odczytaniu wiadomości od mordercy oraz w jej odszyfrowaniu.

Jak to już bywa u Cartera, w książce nie brakuje akcji i nagłych zwrotów sytuacji. Nie jest to powieść dla wrażliwców, ponieważ autor ma w zwyczaju bardzo dokładnie i z wszelkimi detalami opisywać zarówno miejsca zbrodni, jak i same zwłoki.

str. 182 – “Hunter zaczął podejrzewać, że Alice miała rację. Może obraz w ogóle nie krył żadnego znaczenia. Nie nawiązywał do żadnej religii. Może jego znaczenie było tak proste, jak zasugerowała – zły zabójca patrzący na swoje ofiary. Dwie były martwe, dwie czekały na śmierć. A to oznaczało, że zabije ponownie”.

W porównaniu do poprzednich książek z cyklu, w “Rzeźbiarzu śmierci” Carter mniej miejsca i czasu poświęcił prywatnemu życiu Roberta Huntera. Niewiele go tutaj, choć ja bardzo te osobiste wstawki lubiłam i mam nadzieję, że w kolejnych książkach autor jeszcze do tego wróci.

Opisy pełne strachu, przerażenia i dosadności, to u Chrisa Cartera norma. On bardzo chce wywołać u czytelnika lęk i dyskomfort psychiczny. Trudno nie wyobrażać sobie okrucieństwa, o jakim tu czytamy i nie współczuć ofiarom brutalnego i wyrachowanego zabójcy.

str. 286 – “- Za pierwszym razem zabójca podał ofierze kilka związków chemicznych. Chciał ustabilizować pracę serca i krążenie krwi, żeby biedak za szybko się nie wykrwawił. Nie zastosował jednak żadnych środków znieczulających. (…) drugim razem (…) Zabójca celowo pozbawił ofiarę czucia, czyniąc ją otępiałą na ból. (…) Zmuszono go do tego, żeby patrzył, jak zabójca odcina kolejne części jego ciała. Wiedział, że umiera, ale niczego nie czuł”.

Jeśli chodzi o stronę techniczną, to muszę nadmienić, że bardzo lubię książki Wydawnictwa Sonia Draga: świetna czcionka na białym, wysokiej jakości, papierze, dzięki czemu powieść dobrze i szybko się czyta. Lekkie pióro autora i potoczny język to już charakterystyczne cechy thrillerów Chrisa Cartera. Każdy z nich trzyma czytelnika mocno w garści i nie daje mu odpocząć.

“Rzeźbiarz śmierci” to powieść dla czytelników o mocnych nerwach, miłośnicy gatunku na pewno się nie zawiodą. Bardzo gorąco polecam.

Zapisz

Zapisz

Zapisz

“Krucyfiks”, o którym pisałam całkiem niedawno, wciągnął mnie bez reszty. A ponieważ był to debiut autora, to po drugiej części cyklu spodziewałam się samych fajerwerków, zapartego tchu i dreszczy. No i się nie zawiodłam. “Egzekutor” to podobnie mocno trzymająca w napięciu powieść i w moim przeświadczeniu jeszcze lepiej skonstruowana niż pierwsza.

W kościele ginie ksiądz. Morderca pozbawił go głowy, a ciało ułożył w specjalny sposób, ręce księdza składając jak do modlitwy, a na klatce piersiowej napisał krwią cyfrę 3. Śledztwo prowadzi Robert Hunter, specjalizujący się w brutalnych zabójstwach i początkowo sądzi on, że to morderstwo rytualne. Niestety wkrótce pojawiają się kolejne zwłoki, a kobieta, która zginęła, umarła w straszliwych męczarniach. Hunter odkrywa, że zarówno ksiądz, jak i właśnie odnaleziona kobieta, umarli w sposób, jaki ich najbardziej przerażał. Morderca znał ich najgorsze, skrywane w głębi serca, lęki.

str. 256 – “Podobno kiedy ludzie czują lęk lub są w niebezpieczeństwie, zachowują się tak, jak każde inne zwierzę. Wyczuwamy to. Odzywa się w nas jakiś prymitywny instynkt. I coś w Darnellu wrzeszczało wniebogłosy, żeby wysiadał jak najszybciej z samochodu”.

Wydaje się, że zabójca zna każdy szczegół z życia swych ofiar i wie, jak wykorzystać ich najgorszy lęk przeciwko nim. I najwyraźniej nie chodzi mu wcale wyłącznie o to, by zabić. On chce ich bólu, strachu, przerażenia, niewyobrażalnego wręcz cierpienia. Policja nie ma żadnego podejrzanego, a miejsca kolejnych zbrodni nie dostarczają jej zbyt wielu śladów. Mało tego, Hunter wraz ze swoim partnerem Carlosem Garcią dochodzą do wniosku, że zabójstwa łączą się ze sobą. Tylko dlaczego? Okazuje się, że policjanci będą musieli cofnąć się kilka lat wstecz i poszukać powodów okrutnych morderstw w przeszłości.

“Egzekutor” to thriller w moim ulubionym stylu. Akcja rozpoczyna się od trupa, a potem napięcie rośnie. Z rozdziału na rozdział robi się coraz ciekawiej, a w miarę upływu czasu wraz z Hunterem usiłujemy rozwiązać zagadkę. Zaletą książki są krótkie rozdziały i niesamowicie lekkie pióro autora – dzięki niemu książkę czyta się po prostu błyskawicznie. Podobnie jak w pierwszym tomie cyklu, również i tutaj autor snuje skomplikowaną intrygę o wielu wątkach. Mistrzowsko poprowadzona, nie pozwala oderwać się od książki nawet na chwilę.

str. 301 – “(…) znaleźli się w jasno oświetlonym pomieszczeniu. Chłód, który Hunter odczuwał, gdy szli przez budynek, nagle zniknął. I to nie dlatego, że od lamp biło światło i ciepło, lecz także z powodu przyspieszonej pracy serca. Biło dwa razy szybciej niż przed chwilą. Trzy pary oczu wpatrywały się w to, co znajdowało się na środku pomieszczenia.
– Jezus Maria – szepnęła kapitan, unosząc drżącą dłoń do ust”.

Chris Carter ma talent do kreowania postaci. To bohaterowie aż do szpiku kości prawdziwi. Mimo że nieszczególnie wyraźnie pamiętam ich wygląd, który zwyczajnie jest sprawą drugorzędną, ale ich osobowości tak bardzo zapadają w pamięć, że nie sposób ich zapomnieć. To wreszcie pisarz o mocno przenikliwym umyśle, prowadzący czytelnika w ślepe uliczki i podrzucający mu złudne ślady. Trzyma nas w napięciu i niepewności aż do samego końca, tu i ówdzie podkręcając atmosferę i sprawiając, że co rusz przechodzą nas dreszcze.

str. 336 – “Przesunął wzrokiem po szkicach i planach leżących na dużym metalowym stole i zaśmiał się głośno. Postanowił najlepsze zostawić na koniec. Wiedział dokładnie, co ich śmiertelnie przeraża. Jedno bało się pająków, drugie szczurów. Dzięki tym informacjom miał nad nimi władzę, od której kręciło mi się w głowie. To, co zaplanował, było mistrzowskie – nowy wymiar paniki i bólu. Już nie mógł się doczekać, kiedy stanie z nimi twarzą w twarz. Zobaczy lęk w ich oczach. Spróbuje ich krwi. Zmusi ich do cierpienia”.

Czy domyśliłam się, kto jest mordercą? Znowu nie. I jest to zasługa umiejętności autora, który podsuwa nam podejrzanych, którzy z kolei wcale podejrzani się nie wydają. Zabójca nie ma żadnych skrupułów, nie męczą go wyrzuty sumienia, nie czuje się winny. To, co robi, wydaje mu się słuszne ze wszech miar. Widzi w tym swoją misję, określa czas, w którym ma wypełnić zadanie, jakie przedsięwziął, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że śmiertelne przerażenie kolejnej ofiary, znowu doda mu sił.

str. 229 – “Niezależnie od tego, jak człowiek jest silny duchem, wytrzymuje tylko tyle i ani odrobiny więcej. Psychika ludzka może znieść pewną ilość cierpienia, potem człowiek zamyka się w sobie”.

Robert Hunter to niezwykle ciekawy bohater. Nie sposób go nie polubić, a jego przenikliwy umysł i logika oraz policyjny instynkt, sprawiają że pracuje on w wydziale zabójstw w specjalnym jego odłamie zajmującym się dochodzeniami w sprawach seryjnych morderców lub po prostu tych wyjątkowo trudnych.

“Egzekutor” to mocny i mroczny thriller dla tych, którzy w kryminałach szukają twardej i bardziej krwawej nuty. Idealny dla miłośników gatunku. Po “Krucyfiksie” i “Egzekutorze” od razu sięgnęłam po kolejny tom serii i powiem Wam, że autor nadal zachowuje wysoki poziom, fason i nadal mocno trzyma czytelnika w napięciu. Gorąco polecam.

*cytaty pochodzą z książki