“Wreszcie”, pomyślałam, kiedy zaczynałam czytać książkę pani Marty. Już dawno chciałam przeczytać coś tej autorki, zapoznać się z jej stylem, z jej powieściami.
Bohaterkami książki “Poznać prawdę” są dwie przyjaciółki: Amanda i Basia. I mimo, że wokół nich nie brakuje innych postaci, to te dwie wyróżniają się na tle powieści i to z nimi zaprzyjaźnimy się najmocniej podczas czytania.
Poznajemy Amandę w momencie, kiedy porzuca ją chłopak, a robi to w chwili najmniej dla dziewczyny odpowiedniej, zostawiając ją zrozpaczoną, załamaną, przerażoną. Nieoceniona pomoc Basi pozwala Amandzie pozbierać się i iść dalej, stawiając czoła problemom i przeszkodom, które nagle się pojawiły.
“Życie jest jak róża, choć piękne, to pełne kolców”.
Basia jest młodą wdową, która samodzielnie wychowuje synka Adasia. Obie kobiety, związane ze sobą mocno więzami przyjaźni, wspierają się w trudnych chwilach, zawsze mogą liczyć jedna na drugą, pozostają ze sobą w kontakcie każdego dnia, jeżdżą wspólnie na wakacje. O takiej przyjaźni marzy pewnie większość kobiet, by była obok nas ta bratnia dusza, która zawsze, w miarę potrzeby, wysłucha naszych zwierzeń, wpadnie na kawę, przytuli, porozmawia, czy nawet pomilczy razem z nami. Dziewczyny są dla siebie ogromnym oparciem i kiedy na jedną z nich spada nieszczęście i choroba, druga czym prędzej śpieszy z pomocą. I nawet jeśli niewiele da się w danym momencie zrobić, to po prostu jest obok, trzyma za rękę, wspiera przyjaciółkę swoją obecnością.
“Nie budujesz niczego na zgliszczach, lecz na doświadczeniu”.
Muszę przyznać, że pięknie pani Marta opisała tę przyjaźń. Niby wiemy, jak to powinno wyglądać, wielu z nas pewnie podobnej przyjaźni doświadczyło i doświadcza nadal albo doświadczy w przyszłości, ale przyjaźń w książce jest tak mocno nacechowana emocjami, że aż trudno to opisać teraz zwykłymi słowami. Jest szczodra, ciepła, poruszająca i szczera. Nie ma sytuacji, w której jedna z kobiet nie wsparłaby drugiej, czy to rozmową, czy gestem, czy też samą swoją bliskością. Są sobie nawzajem bliższe niż niejednokrotnie bliskie byłyby rodzone siostry. Jedna wspiera drugą, cieszy się z nią, kiedy ta jest szczęśliwa, płacze, gdy przyjaciółka jest smutna bądź zrozpaczona albo gdy spotyka ją jakaś przykrość czy nieszczęście.
Oczywiście poza Amandą i Basią, przez karty powieści przewijają się też inne osoby. Osobiście bardzo polubiłam pana Henryka i jego żonę Martynę, bezdzietne małżeństwo, do którego dziewczyny regularnie jeżdżą na urlop, a którzy traktują je obie jak córki, których los im nie dał, a ich dzieci jak najukochańsze wnuki. Pomiędzy starszym małżeństwem a obiema kobietami rozkwita przyjaźń i miłość tak wielka, jaką tylko dzieci mogą darzyć rodziców, a rodzice swoje dzieci. Pana Henryka nie dało się zresztą nie polubić. Emerytowany ratownik medyczny, z głową pełną pomysłów i zabaw, a przy tym rozsądny i ciepły – cudowny człowiek, czuły i wielkoduszny.
W książce nie brakuje miłości, zarówno tej przyjacielskiej, jak i romantycznego uczucia pomiędzy kobietą i mężczyzną, jednak – na moje szczęście – nie jest to miłość pokazana cukierkowo, lepko i ckliwie. Przeciwnie: jest czuła, piękna i bliska, a książki na pewno nie można nazwać romansem. Mimo piękna tych uczuć, wraz z bohaterkami i bohaterami, spotkamy się też tutaj z uczuciowymi pomyłkami oraz kłodami rzucanymi pod nogi przez samo życie. Język powieści, prosty i nacechowany ciepłem sprawia, że książka nie jest ciężką, bardzo poważną lekturą, a przyjemną, obyczajową opowieścią o dwóch przyjaciółkach i otaczającej ich rzeczywistości. Nie znajdziecie tu szybkiej, zawrotnej akcji, elementów sensacji, czy kryminału, ani nawet dynamicznych zwrotów wydarzeń. To powieść dla tych, którzy chcą odpocząć, zrelaksować się, poczytać o losach przyjaciółek, właściwie jest to idealna lektura na lato dla wielbicieli obyczajowych historii, tych bardzo poważnych i tych mniej, myślę, że raczej dla kobiet i dziewcząt niż dla mężczyzn. Warto po nią sięgnąć, bo porusza ona ważne życiowe problemy, pokazuje piękno przyjaźni i wartość bliskości drugiego człowieka, daje nadzieję na to, że to cudowne zjawisko, jakim jest prawdziwa i serdeczna przyjaźń, nadal może istnieć. Natomiast prawda powiedziana prosto w oczy – choć często pewnie jest posunięciem ryzykownym – potrafi, wbrew pozorom, przynieść wiele dobrego.
“(…) prawda to nie panna młoda, nie może stroić się w sztuczne piórka”.
A kto, jeśli nie prawdziwy przyjaciel, będzie potrafił powiedzieć szczerze i bez ogródek, co sobie o nas myśli? Wytknąć nam, jakie błędy popełniliśmy? I co powinniśmy zrobić, by je naprawić? Bo że niektóre z nich można i trzeba naprawić, to pewne, zwłaszcza, jeśli swoim wcześniejszym postępowaniem lub słowami, zraniliśmy kogoś, komu na nas zależało. A takie błędy naprawdę warto starać się naprawić. Bo może dzięki temu zyskamy coś wyjątkowego? Miłość? Albo dozgonną i cudowną przyjaźń. Nigdy nic nie wiadomo.
Książka mi się podobała, choć chwilami nieco drażniły mnie zdrobnienia i czułostki, ale nie ma ich w książce aż tyle, by zepsuła mi ona lekturę. Znalazło się też kilka błędów, ale tylko literówek, więc można przymknąć oko.
“Poznać prawdę” Marty Grzebuły to ciepła i wartościowa lektura, która spodoba się czytelnikom lubiącym powieści obyczajowe. Nie jest wybitnie obszerna, mnie osobiście starczyła na jeden, nieco dłuższy, wieczór.
– wszystkie cytaty pochodzą z książki,
– za możliwość przeczytania powieści dziękuję Autorce oraz akcji PNGiSAM
